bir saat içinde şehri dinledim.
sol kolum uyuşuk.
belimi büken çocukluğumun martı sesleri.
ya zamanında seni bana sevdiren neydi
ne gitti ki heyecansızım şimdi
sanki yabancı gibi sokaklarında
birbirimize küs iki kardeş gibi
içimden gelmiyor sana ait olmak
bir gram bile özlem hissetmiyorum
ama mutlu da değilim
ne kadar uzaklaşmışsın bana
benim ritmim ile senin ritmin birbirine ayrıeskisi gibi emin yürümüyorum sokaklarında
insanın kendi memleketine yabancılaşması
kendi şehriyle aynı dili artık konuşamaması
ne acı
çirkin bulutlu puslu hava
içimdeki düşüncelerim gibi
nefes alabildiğim tek aralığım
tadımız kaçmış
orucumuz bozulmuş İzmir seninle
belki düzeliriz
belki de sadece bir saat daha çekerim seni içime
yoksa neyin neyime
harici bir haz ve yaşam mücadelesi
şehir olmaktan çıkmışsın
mutsuz yüzler mahşerine dönmüşsün
utan izmir.
Yorumlar