Külüstür

Fotoğraf alıntıdır.

Bugün 24 Ocak 1993.

11 yaşındayım. Henüz daha neyin ne olduğuınun farkında değilim. Bildiğim tek şey babamın aldığı 16 System Sony Trinitron televizyon ve bunun apartmanda olay oluşu.  Show Tv , Star kurulalı bir kaç yıl olmuş. Henüz RTÜK yok, sınırlama yok. Sansür yok. Sadece ekranda ara ara  gördüğümüz bir kaç dansöz-oryantal gösteri ve Çarkıfelek var. İnsanlar nasıl heyecanlı, nasıl mutlular, 90lar... 
Ama ben televizyon karşısında heyecanlamayı bile henüz öğrenmemişim, çünkü bilmiyorum. 

Çarkıfelek yarışmasında stüdyoda bir araba, gıcır gıcır yepyeni. Yarışmacılar arabayı kazanmak için ellerinden geldiğince yarışıyor. Çocuğum daha," keşke benim olsa " diye içimden geçiriyorum. Benim olsa, n'olacak ki, bizde sürmeyi bilen yok ki diyorum. " Ama içimdeki istek bitmiyor, Araba ya... 

O sırada yarışma birden kesiliyor, siyah bir fonda, bangır bangır bir cingıl ile bir son dakika haberi... Sony ekranda gülüşmeler aniden duruyor, konuşmalar susuyor, henüz öğrenilmemiş ekran heyecanı bende bile yerini sessizliğe bırakıyor. 

Evdeyim. Soba yanıyor. Ne kadar sıcak oda, dışarısı da buz gibi. Gelir gelmez ellerimi eldivenden çıkardım, sobaya tutuyorum, ama ellerim hala soğuk, ayaklarım da... 

Son dakika yazısı birden başı sonu belli olmayan bir parçalanmış araba görüntüsüne dönüyor.

 Spiker, " ...Sayın seyirciler, Gazeteci Yazar Uğur Mumcu, Ankara'daki karlı sokakta evinin önünde park halinde duran arabasına yerleştirilen bombanın patlaması sonucu bu sabah hayatını kaybetti ..."

Aa diyorum içimden, bu aynı araba. Yarışmadaki gıcır gıcır yepyeni duran araba şimdi tabiri caizse külüstür olmuş çocuk aklımla. Evet Külüstür. "Yazık oldu!" diyorum arabaya, "ne kadar çok istemiştim halbuki bu arabadan.  Bizim bir arabamız bile yok, insanlar arabalara zarar veriyorlar" Üzülüyorum arabaya.

" Baksana, araba paramparça olmuş."

 Halbuki bilmiyorum, esas paramparça edilen bir insan. Hatta bilmiyorum ki, paramparça edilen bir insandan öte, bizim hayatımız, ideolojiler, özgürlükler, Cumhuriyet, Atatürk İlke ve Inkılapları, Laiklik, Gençliğim, Çocukluğum, Çocuğumun Çocukluğu, Geleceğimiz...

Bir faili meçhul cinayetle tanışıyorum Sony Ekranda...

Bugün 24 Ocak 2001.

Diyarbakır'da bir suikast. Bu sefer yaşım 19. 

Aradan 8 yıl geçmiş. 

24 Ocak 2001 yılına kadar "Uğurlar Ölmez!" ile sekiz yıl haşır neşir oldum. 

Büyüdüm artık, aklım başımda. 

Ama hala "Uğur" neden öldürüldü, bunu bir türlü aklım almıyor. 

Sorgulamama izin yok ki, düşünemiyorum. Kesin Korkuyorum.

Bunun yerine Mum dikenleri putperest ilan eden böğür böğür bağıran sakallı bir adam çıkıyor televizyon ekranlarına. Sonra araya reklamlar giriyor. Çarkıfelek yarışması başlıyor. Anlayacağınız birileri eksiliyor ama hayat devam ediyor. İnsanlar hala neşeli, gümbür gümbür oynuyorlar. 

Bir bakıyorum, yine bir ölüm haberi. 

Gaffar Okan. 

Diyarbakır Emniyet Müdürü aynı gün 8 yıl sonra suikasta kurban ediliyor. O da Faili meçhul.

Bir boşluktayım. Büyük bir boşluk. Çünkü 8 yıl boyunca "Uğurlar Ölmez" diyenlerin, Uğur'u çoğullaştırarak, "-lar" ekiyle bu faili meçhullerin devamının geleceğinden emin olduklarını anlıyorum. 

Sonra bir arkadaşım diyor ki, "Ne kadar Cahilsin Volkan, Uğur Mumcu'dan önce bu ülkede kaç tane faili meçhul var, bilmiyor musun?"

Anlıyorum ki, 

Uğur'dan önce de Uğurlar vardı, Uğur'dan sonra da Uğurlar var. 

Demek ki Çarkıfelek yarışmasındaki dönence gibi, çark kime denk gelecek, o külüstür araba kimin olacak belli değil.

Umarım ruhları şad olur ve cinayetler aydınlanır. 
Çünkü bu ülkenin bu şehitlere sonsuz bir vefa borcu var.