Kimimiz yolları arşınladık, ömürlerimizin saatleri yollarda geçti. Ufuklar uzaklar hep umut verdi. Belki tekrarlamak gibi gelecekti, halbuki o yol aslında dünkü aynı yol değildi.
Doğaya bir de şükür sebebim var, çünkü ona aitmişim gibi hissetmekten dolayı, şehre değil. İşte bu yüzden unutkanım. Çünkü hatırladıkça geçmişi unutmak daha çok zevk veriyor.
Zamanı yavaşlatıp hayatı daha anlamlı kılmak istediğim anlardan biri daha...
Yıl 2020. Belki de 1989. Ya da 1998. Ne farkeder ki, bir minibüs içinde geçen çocukluğum, bir minibüs içinde dönen hüsranım ve bir minibüs içindeymişim gibi sığındığım geçmişim.
Hergün gibi bugün de binlerce ağaç katledildi. Yarın binlercesi daha katledilecek. Bunun üzerine içimizdeki tüm ağaçlar hep yanmış olacaklar. Ve hesap verecek kadar kuvvetlendiklerine kurumuş vicdanlarımız tekrardan yeşerecek. Çünkü doğa bizi kendinden görür, bizi adam etmek için yine kendi taktiğini kullanır.
Bugün de şükür günü. Gün bitti, şükredin şükredilecek Nedenleriniz olduğuna ...
Yorumlar