ne güzeldi o akşam saatlerinde, henüz hava tam kararmamışken, bacalardan tüten dumanların isiyle, sokaklardan gelen uzak boğuk ortam sesleri... anneannem namazını kılardı, sessizce fısıldadığı duaların tonu, rükuya varırken eklemlerinde çıkan tıkırdamalar, sobanın üst kapağından tavana yansıyan ateşin ışığı, tiktak tiktak; salondaki saatin sessizliği. galiba ben o günleri çok özledim.
"Koptu" gitti bu "Kervan" ( İstiklal Caddesi / Beyoğlu - İstanbul Türkiye)
Hala İstiklal, o eski İstiklal midir bilmiyorum. Yıl 2011 Haziran. 90'lar Beyoğlu'nun ruhunu teslim ettiği yakın geçmişten sadece bir kaç sene önce : can çekiştiği yıllar yani. Serdar Ortaç'ın ilk albümünü Pop nasıl birşey deyip alıp, poptan soğuyanların ilk iş deneyimlerini yaşadıkları yıllar bir anlamda da. Bu yüzden İstanbul'dayım. Yoksa ne işim olur ki, bu mega köyde?! (Kusura bakmayın onlarda bizim için İzmir köy gibi diyorlar. Dediler ve birkaç yıl sonra gökdelenler dikildi, İzmir'in de içine ettiler.)
Aldım fotoğraf makinemi döküldüm yollara. Eminönü'nden Kabataş'a oradan Tünel. Tünel'den İstiklal ve hedef Taksim. Akşam arkadaşlarla buluşacaktım. Hedef büyük ihtimalle Nevizade. Öyle de oldu. Ama Nevizade'deki arkadaş eş dost buluşmasından önce şans eseri birileriyle de daha buluştum. Hem de daha önceden hiç tanışmadığım birileriyle. Adını sonradan öğrendiğim, Koptu Kervan'la.
Giyim tarzları farklıydı. Müzik tarzları etnikti. O kadar homojen bir dünyada avam denecek kadar basitleşen pop kültürünün dibindeydik ki, bu tınılara çoğumuz hasret kalmıştı. Bu yüzden kopamadım, onlar çaldıkça dinleyesim geldi: Bir anda zamansızlaştım.
Hintçe, Yunanca, Lazca, Farsça, Kürtçe, Türkçe, Arapça, İbranice gibi birçok dilde performanslarını canlı olarak sergiliyorlardı sokaklarda. Ve bu basit bir iş değildi. Bir ses vardı, bir tını, bir de görüntü ve en önemlisi ruhlara hitap eden bir panayır açılmıştı İstiklal'in göbeğinde orta yerde hem de...
Meşk ettikleri sokak sanatını etnik ezgilerle harmanlayarak tüm teknolojik altyapılardan uzak bir şekilde sokak dinleyicisine sunuyorlardı. İster minimal deyin, ister etnik deyin emekli mali müşavir Ali bey'de, ilkokul mezunu Mardinli Hasan'da, Osmanbey'li teenage Dila'da, hepsi oradaydı, dinliyorlardı. Belki de içlerinde kaybettikleri sesleri bu çocuklar onlara hatırlatıyordu...
Ben de hatırladım onları dinlerken, kendimi unuttuğumu hatırladım. Hem de bu yaşta kaybetmiştim kendimi oraya buraya koşturmaktan. Bir an da olsa duraksadım ve ruhumu dinlendirdim. En azından bir iki dakika... Oh ne iyi geldi.
Candan kalbe işleyen sözlerle gönülleri fethediyordu Koptu Kervan. Sizi onlardan biri olmaya davet ediyordu, yer açın, ben de yanınıza çömelip ben de şarkılarınızı mühürleyim sokaklara diyordu dinleyenler... İstanbul hepsini yormuştu çünkü, İstanbul yorardı.
"Hoyrat başım durmaz bende,
Cansız dediler, hem can verdiler,
Bizim güller bağ bağ dolandı, kokusunda canlar bulandı,
Asıl yanan garip gönlüm, umman olsan geçmez senden."
1996 yılında kurulmuş bu grup ve özellikle 2010'lu yıllarda medyatik programlar tarafından davet edilmelerine rağmen TV programlarını çıkmayı reddetmişler. Yıl 2018. Şuan ne yaptıkları bilinmiyor, çünkü dağıldılar. Ancak aktif olarak sokaklarda müzik yapmadıkları konusunda internette birçok haber okudum. Anlayacağınız Koptu gitti bu Kervan. Ancak akıllarda yaşattıkları hala canlı. Bilen bilir. Bir de dinleyen.
İstanbul yazılarım devam edecek...
Seygiyle Kalın
Volkan Coşğun
İzmir 2018
Ana sayfamızdan yeni yazılarımdan haberdar olmak için ücretsiz abone olmayı unutmayın.
Yorumlar